Oparzenia należą do najbardziej dramatycznych urazów. Skóra stanowi największy organ ludzkiego ciała, ogólna powierzchnia skóry u człowieka wynosi 1,5-2 m², a grubość wynosi 1,5-5 mm. Składa się z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej. Najważniejszym zadaniem skóry jest tworzenie bariery pomiędzy środowiskiem zewnętrznym a organizmem. Ponadto skóra pełni funkcję ochronny immunologicznej organizmu, zmysłu czucia oraz zdolności prowadzenia procesów regeneracji i gojenia.
Utrata ciągłości skóry spowodowana jest urazem lub chorobą. Jednym z najczęstszych powodów utraty ciągłości skóry jest uraz oparzeniowy.
Oparzenie jest stanem zapalnym lub martwicą powłok i tkanek powstałe w wyniku działania różnego rodzaju energii po przekroczeniu możliwości ochronnych organizmu, zazwyczaj wiążę się je z energią cieplną.
Temperatura ciała człowieka w stanach chorobowych nie przekracza 41-42 stopni Celsjusza. Powyżej tego progu może dojść do uszkodzenia powłok skórnych.
Oparzenie pośredniej grubości skóry może powstać już w czasie 30 sekundowego kontaktu skóry ze źródłem ciepła o temperaturze 54 stopni. Taki sam uraz wywołuje 3 sekundowy kontakt ze źródłem o temperaturze ok. 63 stopni.
Do przyczyn oparzenia zaliczamy:
- 0-4 lata – oparzenia od gorących płynów, pożary w domach porażenia prądem elektrycznym
- 5-15 lat – pożary w domach, ryzykowne zabawy
- 15-24 – lata motoryzacja, praca
- 25-64 – lata praca, przemysł, gorące płyny, chemikalia
- >65 lat – oparzenia od gorących płynów, gotowanie, wypadki
Podział oparzeń ze względu na przyczynę:
- Suche – termiczne (ogień, promieniowanie, wybuchy)
- Mokre – termiczne (gorące substancje, para)
- Płynne – chemiczne (kwasy, zasady, związki organiczne)
- Suche – chemiczne (pudry, cementy, wapienie)
- Mechaniczne (otarcia)
- Promieniowania (słoneczne, radioaktywne, jonizowanie)
- Krio (oparzenia zimne)
1% każdej populacji ulega w ciągu roku różnego rodzaju oparzeniom, w Polsce nawet do 400 000 pacjentów rocznie!
50-80% wszystkich oparzeń dotyczy dzieci.
Uraz oparzeniowy najczęściej dotyczy skóry, której naturalną funkcją jest odbiór bodźców ze środowiska zewnętrznego.
U dzieci najczęściej spotyka się oparzenia twarzy, szyi, tułowia np. barków i klatki piersiowej.
Podział oparzeń ze względu na głębokość
Oparzenia I stopnia – powierzchniowe opisywane jako rumień, obejmuje tylko naskórek. Po 5-10 dniach uszkodzony naskórek ulega złuszczeniu. Gojenie bez powstawania blizn.
Oparzenia II a stopnia, to oparzenie powierzchniowe pośredniej grubości. Zniszczeniu ulega naskórek i powierzchniowe warstwy skóry właściwej. Rana goi się samoistnie poprzez naskórowanie w czasie 14-21 dni.
Oparzenia II b stopnia głębokie pośredniej grubości. Zniszczeniu ulega naskórek i różnie głębokie warstwy skóry właściwej z oszczędzeniem części wysepek naskórka z mieszków włosowych i gruczołów potowych. Gojenie rany trwa od 21 do 35 dni i jest obarczone konsekwencją tworzenia się blizn pooparzeniowych.
Oparzenia III stopnia pełnej grubości skóry. Wymaga ono leczenia chirurgicznego i wykonania przeszczepów. Gojenie z powstaniem rozległych blizn.
Oparzenie IV stopnia skóry i tkanki podskórnej. Wymaga leczenia chirurgicznego, przeszczepów, a w następstwie leczenia rekonstrukcyjnego.
Pierwsza pomoc powinna być udzielana w jak najkrótszym czasie od urazu, kompetentnie, z zachowaniem zasad ostrożności i rozsądnie, bez prób szkodzenia oparzonemu przez stosowanie niesprawdzonych metod, szkodliwych środków.
Oparzenia różnią się od siebie głównie urazem. Różne jest postępowanie po urazie w oparzeniach cieplnych, chemicznych, elektrycznych, popromiennych, mieszanych, kombinowanych, skojarzonych z urazem innego typu.
Czynności podstawowe na miejscu zdarzenia:
- Ustalić źródło i rodzaj oparzenia
- Usunąć najgroźniejsze dla życia niebezpieczeństwo
- Zdjąć biżuterię
- Jak najszybciej oziębić powierzchnię oparzenia
- Nie zdejmować pęcherzy i naskórka
- Osłonić ranę oparzeniową jałowym opatrunkiem
- Zabezpieczyć przed nadmiernym wychładzaniem
Pierwsza pomoc – ranę schłodzić zimną wodą, ale nie lodowatą, lub zastosować okład chłodzący przez ok. 30 minut.
Oparzenie I stopnia
– ranę przepłukać bezpiecznym antyseptykiem np. ArgoTIAB, osuszyć jałowym gazikiem
– zastosować opatrunek lub natłuścić oparzoną powierzchnię
– opatrunek zmieniać co 2-3 dni
– maksymalny czas pozostawania na ranie do 7 dni
Oparzenie II stopnia:
– ranę przepłukać bezpiecznym antyseptykiem np. ArgoTIAB, osuszyć jałowym gazikiem
– usunąć pęcherz
– zastosować opatrunek, który dodatkowo można zabezpieczyć kompresem lub bandażem
– opatrunek zmieniać w momencie przesiąknięcia
– w 3 dobie ocenić ranę
Celem leczenia oparzeń jest:
– zmniejszenie bólu
– uniknięcie zakażeń
– zminimalizowanie urazu psychicznego
– przyspieszenie skutecznego gojenia się rany, a tym samym zmniejszenie bliznowacenia
– przywrócenie funkcji oparzonych części ciała
Leczenie oparzeń ogólne:
- Płynoterapia
- Leczenie żywieniowe
- Leczenie przeciwbólowe
- Antybiotykoterapia i leczenie immunostymulujące
- Postępowania przeciwtężcowe
- Krew i środki krwiopochodne
- Leczenie przeciwzapalne
Leczenie rany oparzeniowej można prowadzić 3 sposobami:
– leczenie bez opatrunku
– leczenie opatrunkiem
– wczesne chirurgiczne wycięcie tkanek martwych
Zakażenie ran oparzeniowych jest jednym z najgroźniejszych powikłań w leczeniu oparzeń:
- Przedłuża i utrudnia gojenie rany, może prowadzić nawet do zgonu pacjenta
- W konsekwencji rany oparzeniowej niepełnej grubości skóry w ranę oparzeniową grubości skóry
Najważniejsze czynniki ryzyka zwiększające ryzyko zakażenia w oparzeniach:
- Zaawansowany wiek
- Rozległe oparzenie
- Głębokie oparzenie
- Choroby współistniejące
- Immunosupresja
- Obecność cewników naczyniowych
- Przedłużony pobyt w szpitalu
Najważniejszym celem opieki medycznej jest prezencja zakażenia. Kluczowymi elementami w zapobieganiu zakażenia w oparzeniach są wczesne usunięcie martwicy z pokryciem rany, stosowanie miejscowego antyseptyków (ArgoTIAB/ GranuSEPT), podawanie antybiotyków, zaawansowane kontrole zakażenia.